“Ik was heerlijk een rondje aan het fietsen. Daarna weet ik een hele poos niets meer.”
Ik ben neuroloog en zie regelmatig mensen met hersenletsel. Op mijn oude stadsfiets kwam en kom ik slechts met moeite vooruit. Ik ging daarom vroeger met de auto naar het ziekenhuis. Eind 2017 heb ik een mooie fiets gekocht voor woon-werk verkeer: meer lichamelijke activiteit en nog beter voor het milieu! Omdat die fiets zo lekker fietste ging ik zelfs in de weekends wel eens voor mijn plezier eropuit. Zo ook in december 2018. Op de dag voor kerst was ik heerlijk een rondje aan het fietsen. Daarna weet ik een hele poos niets meer.
Mijn herinnering begint weer op het moment dat ik aan de keukentafel zit van onbekende mensen. Mijn hoofd doet pijn. Deze aardige mensen vertellen dat mijn vriendin mij zo komt ophalen. Ook zeggen ze dat ik blijkbaar ben gevallen zonder dat er getuigen bij waren. Niemand weet wat er precies is gebeurd. Ik ben aangetroffen terwijl ik met een bebloede kop en een ijszak aan mijn wang met de fiets aan mijn andere hand door de straten dwaalde. Iemand heeft mij die ijszak gegeven, maar wie?
Toen mijn vriendin kwam, vertelde die dat ik haar na de val gebeld had: ‘Hallo, met mij, ik ben gevallen, en ga nu richting huis.’ Daarna hing ik op om enkele minuten later opnieuw te bellen met exact hetzelfde verhaal: ‘Hallo, met mij, ik ben gevallen, en ga nu richting huis.’ Daarna hield mijn telefoon ermee op. Mijn vriendin bleef ongerust achter tot enige tijd later mijn redders haar belden.
Nadat ik was opgehaald, heb ik de dienst hebbende collega-neuroloog gebeld. Hoewel ik liever geen patiënt wil zijn en ook liever geen scans van mijn hoofd krijg (wie weet wat voor gekke dingen ze zien), wist ik wel dat een bezoek aan de spoedeisende hulp onvermijdelijk was. Een CT-scan van de hersenen was gelukkig normaal en na 1-2 weken was ik min of meer volledig hersteld. Het blijft een beetje frustrerend dat de precieze toedracht van de val voor altijd onbekend zal blijven. Ik kan zijn aangereden, in een kuil zijn gereden of een hartritmestoornis of epileptische aanval hebben gehad. Daar moet ik me maar bij neerleggen.
Sinds december 2018 draag ik dus altijd een helm tijdens het fietsen. En ook mijn vrienden, collega’s en patiënten horen van mij regelmatig dat een helm levensreddend kan zijn en de kans op ernstig hersenletsel verkleint.