---

Mijn man (1950) en ik (1945) zijn echte Europafietsers. We fietsten van Nederland naar Rome, Wenen, Barcelona, Venetië, enz. en meestal met de fiets, de trein of de bus weer terug. Hoewel wij als ‘echte Nederlanders’ nooit een helm droegen, zagen we in het buitenland wel veel mensen met een helm op fietsen. In 2007 begonnen we er in het buitenland ook maar mee. Maar binnen Nederland nog niet. In de zomer van 2010 maakten wij een tocht (met fietshelm) naar Istanboel. Eerst met de trein naar Praag, toen fietsend door Tsjechië, Oostenrijk, Slovenië, Kroatië, Bosnië, Servië, Bulgarije en Turkije.

Vervolgens zijn we met het openbaar vervoer teruggereisd naar Praag om vandaaruit weer op de fiets naar huis te vertrekken.

Op 1 oktober 2010 (nu ruim 10 jaar geleden) werd ik drie kilometer van mijn huis (zonder helm dus) aangereden door een auto. De auto reed door en ik vond mijzelf een week later terug in het ziekenhuis. Ik had een schedelbasisbreuk (fractuur). Ik was erg duizelig en kon slecht horen. Na twee weken mocht ik naar huis. De betrokken kno-arts beloofde me het herstel van mijn evenwicht en met een gehoorapparaat zou het gehoor aan mijn linkerzijde ook wel terugkomen. De oorzaak van de pijn in mijn hoofd was op de hersenscan niet terug te vinden. In januari 2011 kreeg ik revalidatie, waarbij ik leerde om rustiger te leven. Volgens de medewerkers zou ik helaas nooit meer kunnen fietsen.

Zodra ik thuis was, ging ik natuurlijk op internet op zoek naar hetgeen er met mij aan de hand was.

Al gauw kwam ik uit bij de symptomen die mensen met een brughoektumor ook hebben. Duizeligheid en gehoorproblemen. Zo’n tumor drukt dan op de achtste hersenzenuw. Uit onderzoek blijkt dat mijn gehoor- en evenwichtsorgaan niet kapot zijn maar gewoon niet meer werken. Ik ben zelf tot de conclusie gekomen dat tijdens de hersenkneuzing de bewuste zenuw, die beide organen met mijn hersenen verbindt, kapot moet zijn gegaan.

De herinnering aan de eerste week kwam nooit meer terug. Het gehoor aan de linkerkant ook niet. Het gehoorapparaat loste niets op. Door het eenzijdige gehoor kan ik niet horen waar geluiden vandaan komen. Dat is lastig in het verkeer en in grote gezelschappen. Inmiddels draag ik aan de rechterkant wel een gehoorapparaat, waardoor de eenzijdige geluiden iets harder binnenkomen. De functie van het linker evenwichtsorgaan kwam ook niet terug, waardoor ik altijd het gevoel heb dronken te zijn. Behalve eenzijdig evenwicht en gehoor word ik vaak ‘s ochtends wakker met knallende koppijn. Daarnaast heb ik ook tinnitus en regelmatig ‘chaos’ in mijn hoofd.

Na enkele maanden ben ik zelfstandig weer op de fiets gestapt. Inmiddels maken mijn man en ik weer lange fietstochten. Meestal fiets ik achter hem aan. Zodra we op de fiets stappen dragen we allebei een helm! Wij zitten al tien jaar in de situatie waarin we ons ‘ongemakkelijk voelen als we op de fiets geen helm dragen!’ Inmiddels heb ik gemerkt dat fietsen voor mij gemakkelijker is dan lopen. Op de fiets kun je met twee handen je evenwicht bijsturen. Als je loopt verschuift je evenwicht telkens naar een ander been. Daarnaast geeft snelheid ook evenwicht!

Mijn advies aan alle fietsers is: voorkom ernstig hoofd en hersenletsel, draag altijd een helm.