---

Ik woon half in Nederland en half in Spanje, omdat mijn partner Spaans is. Twee jaar geleden fietsten wij samen op een fietspad langs de zee in Barcelona. Het fietspad was verlaten, maar door een klunzig eenzijdig ongelukje kwam mijn vriendin ten val. Haar snelheid was hooguit twintig kilometer per uur. We droegen geen helm, aangezien dit ook niet verplicht is in Spanje. Ze viel op haar hoofd en was ruim vijf minuten bewusteloos. Die minuten leken toen een eeuwigheid, want op dat moment vreesde ik het ergste.

De ambulancebroeder die haar te hulp schoot, liet ons beloven dat we in het vervolg een helm zouden dragen. Dat hebben we hem beloofd. Hij benadrukte dat hij bijna elke dienst fietsers van de straat plukt die hoofdletsel hebben. Met mijn vriendin is het gelukkig goed afgelopen, na een nacht op de eerste hulp mocht ze weer naar huis met een forse hersenschudding.

De belofte aan de ambulance broeder komen wij trouw na…..in Spanje. Ook voor korte ritjes denk ik aan hem, aan zijn dringende oproep en zijn bevlogenheid om het ons te laten beloven. ‘Fietshelm op, je hebt het beloofd,’ zeg ik (met een knipoog) tegen mijn vriendin als ze even geen zin heeft in die helm. Maar in Nederland draag ik hem niet, hoewel ik daar eigenlijk wel aan zou moeten beginnen. Hier heeft het nog te veel een ‘malle henkie’ imago…